Dawać, i to w radości! - tego pragnie Bóg
Treść
Radosnego dawcÄ™ miÅ‚uje Bóg (2 Kor 9,7).
Dawać, i to w radoÅ›ci! – tego pragnie Bóg. Dla nas czÄ™sto heroizmem jest samo dawanie. A tu jeszcze trzeba dawać w radoÅ›ci! Otóż dar i radość z dawania sÄ… ze sobÄ… Å›ciÅ›le zwiÄ…zane. Jeżeli ktoÅ› daje, ale boli go to, to jego dar jest niejako na siÅ‚Ä™. CoÅ› go do tego daru przymusza. W najlepszym przypadku idea, norma, wewnÄ™trzny nakaz, którego jeszcze w peÅ‚ni nie zaakceptowaÅ‚. Daje, ale jeszcze jego serce pożąda tego, co daje. Brak mu wewnÄ™trznej wolnoÅ›ci dawania. Sam przedmiot darowany jeszcze go wiÄ™zi. Jego życie za bardzo jest jeszcze zwiÄ…zane z przedmiotami i wartoÅ›ciami, jakie tutaj spotyka.
Dzisiejsze czytania liturgiczne: 2 Kor 9, 6-10; J 12, 24-26
Pan Jezus opowiada nam szereg przypowieÅ›ci, w których ukazuje, że nic nie jest prawdziwie nasze, bo wszystko wczeÅ›niej czy później zostanie nam zabrane. Ostatecznie Å›mierć ogoÅ‚oci nas ze wszystkiego. Nasze prawdziwe dobra znajdujÄ… siÄ™ w niebie. Przypomina siÄ™ w tym momencie bardzo kontrowersyjna przypowieść o nieuczciwym rzÄ…dcy, który gdy siÄ™ dowiedziaÅ‚, że bÄ™dzie musiaÅ‚ zdać swój urzÄ…d innemu, zaczÄ…Å‚ zabiegać o ludzkÄ… życzliwość. Okazuje siÄ™, że ona jest wartoÅ›ciÄ… trwalszÄ… od wszelkiego dobra. Zauważmy, że nie staraÅ‚ siÄ™ ukraść czegoÅ› z dóbr swego Pana, aby potem móc z nich korzystać, ale wÅ‚aÅ›nie staraÅ‚ siÄ™ o życzliwość ludzi kosztem dóbr swojego pana. I tÄ™ zapobiegliwość pochwaliÅ‚ Pan Jezus!
W samym darze nie najważniejszy jest przedmiot przekazywany, ale to, co siÄ™ dokonuje pomiÄ™dzy darczyÅ„cÄ… a obdarowanym. Ważniejszy jest gest serca. PrzypomnÄ™, że Pan Jezus powiedziaÅ‚ w odniesieniu do pokarmów:
nic z tego, co z zewnÄ…trz wchodzi do czÅ‚owieka, nie może uczynić go nieczystym; bo nie wchodzi do jego serca, lecz do żoÅ‚Ä…dka i na zewnÄ…trz siÄ™ wydala… Co wychodzi z czÅ‚owieka, to czyni go nieczystym. Z wnÄ™trza bowiem, z serca ludzkiego pochodzÄ… zÅ‚e myÅ›li, nierzÄ…d, kradzieże, zabójstwa, cudzoÅ‚óstwa, chciwość, przewrotność, podstÄ™p, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, gÅ‚upota. CaÅ‚e to zÅ‚o z wnÄ™trza pochodzi i czyni czÅ‚owieka nieczystym (Mk 7,18n.20–23).
Dar jest prawdziwym darem, gdy wychodzi z serca. KoÅ›cióÅ‚ w odniesieniu do modlitwy mówi jeszcze wiÄ™cej. W Katechizmie KoÅ›cioÅ‚a Katolickiego czytamy:
Tak wiÄ™c modlitwa Jezusa kierowana dziÄ™kczynieniem objawia nam, w jaki sposób prosić: przed zÅ‚ożeniem daru Jezus zwraca siÄ™ do Tego, który daje, i daje siebie w swoich darach. Dawca jest cenniejszy niż udzielony dar – On jest „Skarbem”, a jest w Nim serce Jego Syna; dar jest udzielany „jako dodatek” (KKK 2604). Por. Mt 6, 21. 33.
„Dawca jest cenniejszy niż udzielony dar – On jest „Skarbem”. Podobnie jest i z nami. Bóg nie pragnie niczego od nas, On pragnie nas samych. Nasz dar jest znakiem ofiarowania siebie. Taki sens majÄ… wszystkie ofiary skÅ‚adane Bogu. JedynÄ… prawdziwÄ… ofiarÄ… jest ofiara z siebie samego. Dlatego też:
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne (J 12,24n).
„Nienawiść życia na tym Å›wiecie” nie oznacza nienawiÅ›ci w naszym sensie tego sÅ‚owa. Jest to żydowski idiom. Oznacza preferencjÄ™: Kochać lub nienawidzić życia znaczy tyle, co bardziej lub mniej cenić życie na tym Å›wiecie w zestawieniu z obietnicÄ… Chrystusa. W logice daru można to samo powiedzieć nastÄ™pujÄ…co: Kto, dajÄ…c Bogu, pragnie jednak z tego daru wyÅ‚Ä…czyć siebie, wÅ‚aÅ›ciwie nic nie daÅ‚ i pozostaje martwy. Kto jednak dajÄ…c, daje siebie samego aż do daru z wÅ‚asnego życia, zÅ‚ożyÅ‚ wÅ‚aÅ›ciwy dar, który zostanie przyjÄ™ty i przez to nagrodzony życiem. ÅšwiÄ™ty Wawrzyniec prawdziwie daÅ‚, i to do koÅ„ca.
Komentarze liturgiczne na każdy dzieÅ„ roku –zerknij tutaj i wybierz to, co najbardziej ciÄ™ interesuje
Włodzimierz Zatorski OSB | Jesteśmy ludźmi
ŹródÅ‚o: ps-po.pl, 10 sierpnia 2015
Autor: mj